امروز دغدغه من نگاه مايوس و نگراني زيادي است كه در جوانان و عموم مردم مي بينم.ايكاش مي شد باز هم برق شادي را در نگاه همه ديد.ترس از آينده و بيم وهراسهايي كه ذهن همه را مشوش نموده تاثيرات زيادي در روابط و مناسبات اجتماعي و خانوادگي ايجاد نموده است. چه بايد كرد؟به نظر مي رسد در حال حاضر تنها راه برون رفت از اين اوضاع و شرايط به وجود آمده آگاهي مي باشد.ايجاد اعتماد به نفس و درك صحيح هدف زندگي،كنار گذاشتن تجارب قديمي وحضور در حال از اساسي ترين كارها مي باشد.گذشته مرده وآينده هم هنوز متولد نشده است.چرا بايد غم گذشته مرده و ترس از آينده زاده نشده امروز ما را تباه كند؟

فرشيد