امروز بدون هيچ پيش ذهني تمايل به نوشتن داشتم.راستش خودمم نمي دونم چرا يه جورايي احساس در بند بودن بهم دست داده .احساس مي كنم توسط يه عامل قهري گير افتادم توي مكان و شرايطي كه نبايد باشم.در جايي كه هستم هيچ جوري احساس راحتي نمي كنم و تمايل دارم هر چه سريعتر خودم رو از اين وضعيت خلاص كنم.پيش اومده جايي قرار بگيري كه وقتي همه حرف مي زنن هيچي نشنوي و هروقت تو حرف مي زني طوري نگات كنن كه انگار داري لب هاتو به هم ميزني و حركت ميدي.جايي كه افتخاراتشون مايه سرافكندگي توست و شرمساريشون موجب افتخارت.در يه همچين مكاني تو چه مي كني؟

به عبارتي دوست دارم داد بزنم كمك،من خونمو گم كردم،يكي پيدا بشه به من  كمك كنه.

چند وقت پيش مطلبي  مي خوندم كه گفته بود احساس ميكنه خودش رو گم كرده و منم يه جورايي دركش مي كنم البته من خودم رو گم نكردم.تا زماني كه خودم رو پيدا نكرده بودم همه چي عالي بود.خودم رو متعلق به همه جا وهمه چي ميدونستم ولي تمام گرفتاريهام درست از زماني شروع شد كه خودم رو پيدا كردم.حالا نه خودم رو متعلق به جايي مي دونم و نه وابسته به همه اونايي كه مي شناختم.همه رو مي بينم و نميبينم.همه منو مي بينن و نمي بينن.حرفارو ميشنوم و نمي فهمم وحرفامو گوش مي كنن ونمي فهمن.حال اگه خوابم كاش يكي بياد بيدارم كنه و اگه بقيه خوابن كاش بيدارشن.

تو اين وضعيت شما بگيد چكار كنم؟